Bölünüyor Hücrelerim..
Dökülüyor tek tek önüme..
İçinden çıkamadığım acılar takıldı boğazımda düğümlendi yine..
Aldığım nefes yetmez oldu ciğerime…
Ne kadar çeksem de içime..
Kalıyor kocaman bir boşluk derinlerde..
Ne doldurur onu bilemedim,
Gücüm mü tükendi yoksa..
Çekmeye acıları sabrım mı direndi bana..
Bir kucaktı istediğim anne yerine geçsin..
Zamanı gelince baba olsun bana..
Ama olmadı işte bak kaldım annesiz babasız ortalarda..
Sevgili dediler adına tüm bunlara sahip olanlara..
Ne sevgili vardı yanımda ne sahiplenen sardığında..
Sarsaydı kokusuna koysaydım başımı omzuna,
Geçmezdi de azalır mıydı ki sızılarım az da olsa?
Ellerim ceplerimde yürümezdim de yollarda,
Ellerim ellerinde girerdim acının koynuna..
Bu kadar koymazdı belki o zaman güçlü olmak zorunda olmak bana..
İsyanım neye kime niye ya da..
Minnet borçluyken verene bu canı sana..
İsyan mı edeceksin yoksa üzüntüyle boğulurken haddini aşıpta?..
Direneceksin yorulacaksın bu yolda..
Dönüp bakacaksın ama hayatının seni sen yapan o yoluna…

G.K  –  12 / 12 / 2010
Uzun süredir şiir paylaşmıyordum. Şiirini yayımlamam için incelik gösteren yazara teşekkürlerimi iletiyorum.


Tayfun Kurt

Son on beş yıldır; bildiklerimi, gördüklerimi, yaşadıklarımı siteyi ziyaret eden okuyucular ile paylaşmaktayım. Blogta; bilim ve teknoloji, bilgisayar kullanımı, İnternet, genel kültür, sanat gibi çeşitli konularda beğendiğim haberler, makaleler ve kişisel yazılarım yer almaktadır.

0 yorum

Bir yanıt yazın

Avatar placeholder

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir